Το μαγεμένο παλάτι των εθνών

Mark Mazower   Το μαγεμένο παλάτι των εθνών Το τέλος της αυτοκρατορίας και οι ιδεολογικές αφετηρίες του ΟΗΕ μετάφραση: Κώστας Κουρεμένος

Από εργαλείο της παλαιάς αυτοκρατορικής τάξης μέχρι φόρουμ για την κατάργησή της: η μεγάλη περιπέτεια και οι ιστορικές μεταμορφώσεις των Ηνωμένων Εθνών «Ένας εξαίρετος απολογισμός των ιδεών και ορισμένων γεγονότων που συντέλεσαν στη δημιουργία και την πρώτη ιστορία των Ηνωμένων Εθνών. Ένα ελκυστικό και διεισδυτικό έργο και μια επίκαιρη υπενθύμιση της ανάγκης να σκεφτούμε ιστορικά τα Ηνωμένα Έθνη και τη θέση τους στις παγκόσμιες υποθέσεις.» Peter Wilson, London School of Economics and Political Science «Μια πλούσια ιστορία ειπωμένη με πολλή ενέργεια, ζωντάνια και διορατικότητα. Ο Μαζάουερ προσφέρει μια πρωτότυπη και ανησυχητική εικόνα των ιδεολογικών θεμελίων πάνω στα οποία στήθηκαν οι μεγάλες ιερές αγελάδες των μεταπολεμικών διεθνών θεσμών.» Sunil Khilnani, συγγραφέας του The Idea of India Ο ρόλος των Ηνωμένων Εθνών στον σύγχρονο κόσμο είναι ιδιαίτερα καθοριστικός, παρότι ελάχιστα γνωστός και κατανοητός. Ο Μαρκ Μαζάουερ ανατρέχει στην πρώιμη ιστορία, τις ιδεολογικές ρίζες και τη μεταβαλλόμενη παρουσία του οργανισμού στη διεθνή σκηνή, παραμερίζοντας τον μύθο ότι ξεπήδησε ως δια μαγείας μέσα από τις στάχτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, φύλακας και εγγυητής μιας νέας ειρηνικής παγκόσμιας τάξης. Όπως δείχνει, οι πρωτεργάτες των Ηνωμένων Εθνών σχεδίαζαν μια παγκόσμια οργάνωση που θα προστάτευε τα συμφέροντα των αυτοκρατοριών και της φυλετικής ιεραρχίας, όμως αυτό το αυτοκρατορικό όραμα αναμορφώθηκε μεταπολεμικά από την επιβεβαίωση της εθνικής κυριαρχίας και την απρόβλεπτη άνοδο της Ινδίας και άλλων ώς τότε αποικιοκρατούμενων χωρών. Η αφήγηση παρακολουθεί τη σύγκρουση προσωπικοτήτων και αντιλήψεων, όπως του Νοτιοαφρικανού πολιτικού Γιαν Σματς, των Εβραίων διανοουμένων Ράφαελ Λέμκιν και Γιόζεφ Σέχτμαν και του πρώτου πρωθυπουργού της Ινδίας Τζαουαχαρλάλ Νεχρού. Η πολύτιμη αυτή επανεκτίμηση της ιστορίας των Ηνωμένων Εθνών φωτίζει τόσο τις αμφιλεγόμενες απαρχές τους όσο και την εντυπωσιακή εκείνη προσαρμοστικότητα χάρη στην οποία επιβιώνουν ώς τις μέρες μας. Ο Mark Mazower σπούδασε στην Οξφόρδη και στο Johns Hopkins. Δίδαξε στo Πρίνστον, το Σάσεξ και το Birkbeck College και σήμερα είναι καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο Columbia. Άλλα έργα του είναι: Greece and the Inter-War Economic Crisis (1992, βραβείο Runciman) [Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου, ΜΙΕΤ], Inside Hitler’s Greece: The Experience of Occupation, 1941-44 (1993, βραβείο Fraenkel και Longman) [Στην Ελλάδα του Χίτλερ, Αλεξάνδρεια], The Balkans: A Short History (2000, βραβείο Wolfson) [Τα Βαλκάνια, Πατάκης], After the War Was Over: Reconstructing the Family, Nation and State in Greece, 1943-60 (επιμ., 2000) [Μετά τον πόλεμο, Αλεξάνδρεια], Salonica. City of Ghosts (2004, βραβεία Duff Cooper, John Criticos, Runciman, National Jewish Book) [Θεσσαλονίκη. Πόλη των φαντασμάτων, Αλεξάνδρεια], Hitler’s Empire. Nazi Rule in Occupied Europe (2008, βραβείο Los Angeles Times) [Η αυτοκρατορία του Χίτλερ, Αλεξάνδρεια], Networks of Power in Modern Greece. Essays in Honour of John Campbell (επιμ., 2008) [Δίκτυα εξουσίας στη νεότερη Ελλάδα, Αλεξάνδρεια], Governing the World. The History of an Idea (2012) [Κυβερνώντας τον Κόσμο, Αλεξάνδρεια].

Συζητήσεις για την ιστορία

Το περιοδικό ΧΡΟΝΟΣ (www.chronosmag.eu) άνοιξε τον δεύτερο κύκλο Συζητήσεων για την Ιστορία, οι οποίες διεξάγονται κάθε μήνα και θα κρατήσουν ολόκληρο το 2015, με προοπτική να συνεχιστούν και την ερχόμενη χρονιά. Ο πρώτος κύκλος επικεντρώθηκε σε μελέτες για την κρίσιμη δεκαετία 1940-1950 που εκδόθηκαν πρόσφατα και παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι συζητήσεις ανοίγουν με τον συγγραφέα ο οποίος εξηγεί τις προθέσεις του, τον τρόπο που εργάστηκε και τα συμπεράσματά του. Στη συνέχεια, η σκυτάλη περνά στους προσκεκλημένους οι οποίοι θέτουν ερωτήσεις ή εκθέτουν τις δικές τους, ενδεχομένως διαφορετικές ή και αντίθετες, εκτιμήσεις και κατόπιν ακολουθούν οι παρεμβάσεις του κοινού. Στόχος των συζητήσεων αυτών είναι να ανοίξει ένας ευρύτερος διάλογος για την Ιστορία στον δημόσιο χώρο.
Τον γενικό συντονισμό έχουν η αρχισυντάκτρια του ΧΡΟΝΟΥ Μικέλα Χαρτουλάρη και ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης από το Φόρουμ Κοινωνικής Ιστορίας.
Οι συζητήσεις του δεύτερου κύκλου θα πραγματοποιηθούν στο Polis Art Café (Πεσμαζόγλου 5 και Σταδίου, τηλ. 210 3249588).

Τρίτη 10 Νοεμβρίου, ώρα 7.00 μ.μ.

Η θέση της ιστορίας στο σχολείο, και πώς θα την αλλάξουμε

ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Είμαστε «Ελληναράδες» ή «δυστυχισμένοι που είμαστε Έλληνες»; «Περιούσιος λαός» ή «βδέλυγμα»; «Κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας» ή κακομάθαμε ιστορία; Τι απαντά το σχολείο; Γιατί οι μαθητές πλήττουν με την ιστορία στην τάξη, ενώ παθιάζονται με ιστορικές αντιπαραθέσεις που ξαναζούν το παρελθόν; Πώς αντιμετωπίζεται ο ιστορικός αναλφαβητισμός και η συνωμοσιακή αντίληψη της ιστορίας; Μπορεί η Ιστορία να προετοιμάσει τους μαθητές να προσανατολιστούν σε έναν πολύπλοκο κόσμο όπου λείπουν τα συνεκτικά οράματα; Τι και πώς πρέπει να αλλάξει στην εκπαίδευση;

Συζητούν:

Σία Αναγνωστοπούλου, Αν. Υπουργός Παιδείας

Ελένη Αποστολίδου, Διδακτική της Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Κώστας Γαβρόγλου, Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής

Χριστίνα Κουλούρη, Καθηγήτρια Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Αντώνης Λιάκος, Ιστορικός

Βασιλική Σακκά, Ιστορικός Σύμβουλος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

στο Polis Art Café
(Πεσμαζόγλου 5, αίθριο Στοάς του Βιβλίου, τηλ. 210 3249588)

Ο πόλεμος του 1940 - 41 με την πένα των Ελλήνων σκιτσογράφων

| 28 Οκτ. 2015

του Γιάννη Αντωνόπουλου (ιστορικού και σκιτσογράφου)

Η στρατιωτική εισβολή της φασιστικής Ιταλίας εναντίον της Ελλάδας, σχεδόν ταυτόχρονα με την απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου από τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά τα ξημερώματα της 28/10/1940, προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου συσπείρωση του ελληνικού λαού, έναν πρωτοφανή πατριωτικό ξεσηκωμό.

Ο πατριωτικός ενθουσιασμός, ο οποίος γιγαντώθηκε μετά τις πρώτες στρατιωτικές νίκες, κατέκλυσε τις σελίδες των εφημερίδων, τις συχνότητες των ραδιοφώνων και τις θεατρικές επιθεωρήσεις. Το χιούμορ, η γελοιοποίηση και ο εξευτελισμός του εχθρού υπήρξαν τα πλέον ισχυρά όπλα του ψυχολογικού πολέμου, που έλαβε χώρα στα μετόπισθεν της πολεμικής αναμέτρησης των αλβανικών βουνών.
Στην κατεύθυνση αυτή, της περιπαικτικής διάθεσης του ελληνικού λαού απέναντι στην ιταλική επίθεση που δέχτηκε η χώρα στις 28 Οκτωβρίου 1940, κινήθηκε από την πρώτη στιγμή η επίσημη ελληνική προπαγάνδα. Από όλα τα είδη προπαγάνδας που επιστρατεύτηκαν, εξαιρετικά αποτελεσματική αποδείχθηκε η τέχνη της γελοιογραφίας.
Πρόκειται για ένα είδος το οποίο στην Ελλάδα είχε ήδη γνωρίσει μεγάλη άνθηση, ήδη από τον 19ο αιώνα και αυτό, για τους εξής λόγους:
α. Εξαιτίας της λαϊκότητάς του, δηλαδή της δυνατότητας να επικοινωνεί με το κοινό με άμεσο τρόπο.
β. Στην πρόσληψη του μηνύματος δεν απαιτείται καν δυνατότητα ανάγνωσης και μπορεί να απευθύνεται σε αναλφάβητους.
γ. Τέλος, σε σχέση με άλλα δημοσιογραφικά είδη, το σκίτσο συχνότερα στοχεύει στο θυμικό και σπανιότερα στη λογική.
Η 28η Οκτωβρίου υπήρξε ο καταλύτης για την αναγέννηση της ελληνικής πολιτικής γελοιογραφίας, η οποία είχε περιπέσει σε λήθη μετά την επιβολή λογοκρισίας από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936. Οι σκιτσογράφοι των αθηναϊκών εφημερίδων έβγαλαν στην κυριολεξία το άχτι τους κατά του Ντούτσε και του ιταλικού φασισμού, χτυπώντας παράλληλα με έμμεσο τρόπο και τον εγχώριο, για τον οποίο η μεταξική λογοκρισία απαγόρευε κάθε κριτική.
Σπουδαία ονόματα σκιτσογράφων που μεταπολεμικά κοσμούσαν τις ελληνικές προδικτατορικές εφημερίδες, όπως του Φ. Δημητριάδη, του Ν. Καστανάκη, του Στ. Πολενάκη, του Π. Παυλίδη και άλλων, συνδέθηκαν άμεσα με τις αρχικές τους εμπνεύσεις κατά τη διάρκεια του αλβανικού έπους. Οι σκιτσογράφοι αυτοί, μαζί με άλλους, δημιούργησαν εξαιρετικής έμπνευσης γελοιογραφίες για τον πρόσθετο λόγο ότι η Ελλάδα τους μήνες εκείνους είχε πετύχει κάτι, το οποίο δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως «ελληνικό θαύμα».
Οι γελοιογραφίες που δημοσιεύονταν στον ελληνικό Τύπο καθ’ όλη τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου δεν έπαψαν στιγμή να εξυμνούν τις νίκες του ελληνικού στρατού στην Αλβανία γελοιοποιώντας με κάθε ευκαιρία τους «κοκορόφτερους» του Μουσολίνι και τη νεορωμαϊκή φασιστική μεγαλομανία του.
Το ότι επιβίωσαν στη συλλογική μνήμη αποδεικνύει ακριβώς ότι αποτύπωσαν με μαζικό τρόπο την ψυχολογία ενός ολόκληρου λαού. Δεν είναι τυχαίο που η πρώτη εικόνα που έρχεται υποσυνείδητα στο νου της πλειονότητας του ελληνικού λαού, όταν ακούει το όνομα «Μουσολίνι», είναι η γελοιοποιημένη αναπαράσταση του Ιταλού Ντούτσε από την πένα των Ελλήνων σκιτσογράφων της εποχής…
Τα προηγηθέντα
Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 1940. Ο Ιωάννης Μεταξάς δέχεται μια ξαφνική επίσκεψη στο σπίτι του στην Κηφισιά. Ο μεταμεσονύχτιος «επισκέπτης» είναι ο πρέσβης της Ιταλίας, Εμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος επιδίδει στον Έλληνα δικτάτορα ένα χαρτί. Πρόκειται για το τελεσίγραφο του υπ. Εξ. της Ιταλίας κόμη Γκαλεάτσο Τσιάνο, σύμφωνα με το οποίο η γειτονική χώρα απαιτεί από την Ελλάδα την παραχώρηση αεροδρομίων και λιμανιών, καθώς και της εδαφικής της κυριαρχίας. Ο Μεταξάς, δέσμιος της βρετανικής πολιτικής, απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο με τη γαλλική φράση “Alors, c’ est la guerre” («Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο»), ταυτιζόμενος για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή του με τον ελληνικό λαό.
Το ελληνικό «ΟΧΙ» στις φασιστικές αξιώσεις για παραχώρηση «γης και ύδατος» θα πραγματωθεί ήδη από τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν δεκάδες χιλιάδες φαντάροι απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της επικράτειας αρχίζουν να σπεύδουν σε απόκρουση των Ιταλών εισβολέων.
Οι Ιταλοί έχουν και αυτοί ξεκινήσει να προελαύνουν σε ελληνικά εδάφη, σχεδόν παράλληλα με την επίδοση του πολεμικού τελεσιγράφου. Ο Φωκίων Δημητριάδης σαρκάζει την ιταλική επίθεση με το «τραγούδι του Ιταλού αεροπόρου», ο οποίος απεικονίζεται στο παρακάτω σκίτσο να τραγουδάει:
«Θαρθώ μια νύχτα με φεγγάρι να σε γκρεμίσω…»

 

 

Το αναμενόμενο ξέσπασμα του «πολέμου - αστραπή» που προετοίμαζε επί μήνες ο Μπενίτο Μουσολίνι κατά της Ελλάδας είναι γεγονός. Η επιλογή της ημερομηνίας καθόλου τυχαία: στις 28/10/1940 συμπληρώνονταν 17 χρόνια από την «πορεία προς τη Ρώμη» με την οποία το 1923 είχε εγκαθιδρυθεί το φασιστικό καθεστώς. Η εντός ολίγων ημερών κατάληψη της Ελλάδας ήταν ζήτημα γοήτρου για τον αμετροεπή Ντούτσε, ο οποίος ήθελε να στείλει ένα μήνυμα στους συμμάχους του Γερμανούς: ότι είναι και αυτός ισάξιος και ισότιμος κατακτητής με τον Φύρερ, διόλου ευκαταφρόνητος.

Του Νομικού ^{Εδώ, ο Χέρμαν Γκέρινγκ κρατάει την υδρόγειο σφαίρα, στην οποία ο «βαφεύς» Αδόλφος Χίτλερ σχεδιάζει το σύμβολο της σβάστικας. Σαφής αναφορά στην (αποτυχημένη) καλλιτεχνική διαδρομή του «φύρερ» κατά τα νεανικά του χρόνια.}

Η νικηφόρα πορεία των σιδηρόφρακτων στρατιών του ναζιστικού Ράιχ που εκπλήρωναν το όνειρο του Αδόλφου Χίτλερ για μια ευρωπαϊκή «Νέα Τάξη», είχε θίξει τη μεγαλομανία του Μουσολίνι, ο οποίος από τον Ιούνιο του 1940 είχε εισέλθει στην πολεμική σύρραξη επιδιώκοντας αυτοκρατορικά οφέλη. Στο παρακάτω σκίτσο, ο Ντούτσε ως «Ψευδοναπολέων»:

Ανώνυμου (Ακρόπολις, 30/10/1940)

Λίγους μήνες πριν την επίθεση στην Ελλάδα, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στο Βερολίνο ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες. Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας.

Φωκίων Δημητριάδης (Ελεύθερον Βήμα, 2/11/1940)

Η πρώτη επίθεση και η απόκρουση (28 Οκτωβρίου - 9 Νοεμβρίου 1940)
Ο Μουσολίνι και οι στρατηγοί του θεώρησαν ότι η κατάκτηση της Ελλάδας θα ήταν κάτι σαν εκδρομή. Η ιταλική προπαγάνδα μετέδιδε από τις πρώτες κιόλας ώρες ειδήσεις υπερβολικής αυτοπεποίθησης:

Του Ν. Γκεϊβέλη

Αρχικά οι Ιταλοί δεν περίμεναν τη σύμπτυξη των ελληνικών τμημάτων προκάλυψης στη γραμμή των συνόρων. Τα οποία μάλιστα κατέλαβαν σε χρόνο d/t νέες θέσεις άμυνας στα μετόπισθεν, στα πλαίσια του επιβραδυντικού αγώνα.

Ανωνύμου (Ελληνικόν Μέλλον, 31/10/1940)

Κατά δεύτερον, οι ιταλικές μεραρχίες, κινούμενες προς την περιοχή του Καλπακίου, συνάντησαν σημαντικές δυσκολίες στην προώθησή τους λόγω των καταστροφών στο οδικό δίκτυο και στις γέφυρες από τις συνεχείς βροχοπτώσεις που είχαν μετατρέψει τις ημιονικές οδούς σε βούρκο και τα ρυάκια σε ορμητικούς χειμάρρους. Ο Μουσολίνι δέχθηκε την «πρώτη ψυχρολουσία»:

Η ΠΡΩΤΗ ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ Του Ε. Τερζόπουλου

Η κατάσταση στα ελληνικά τμήματα δεν ήταν καθόλου ρόδινη, καθώς από τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου είχαν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο ολοσχερούς διαχωρισμού από την διείσδυση των 11.000 ανδρών της Μεραρχίας Αλπινιστών «Τζούλια» στην Πίνδο με κατεύθυνση το Μέτσοβο.
Η μικρή ελληνική αεροπορία, παρά τα πλήγματα που είχε δεχτεί από την κακή εφαρμογή του μεγαλεπήβολου προγράμματος ανασυγκρότησης του μεταξικού καθεστώτος, έπαιξε σημαντικό ρόλο τα πρώτα 24ωρα του πολέμου, ορθώνοντας το ανάστημά της απέναντι στην άρτια εξοπλισμένη Regia Aeronautica.

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΟΥΚΑΣ Του Π. Παυλίδη

Η σύμπτυξη των ελληνικών τμημάτων προκάλυψης ολοκληρώθηκε τη νύχτα της 29ης προς 30η Οκτωβρίου. Την 31η Οκτωβρίου, το ιταλικό Γενικό Επιτελείο ανακοίνωνε ότι: «οι μονάδες μας συνεχίζουν να προελαύνουν στην Ήπειρο και έφτασαν στον ποταμό Καλαμά, σε πολλά σημεία. Αντίξοες καιρικές συνθήκες και ενέργειες των υποχωρούντων εχθρών δεν επιβραδύνουν την προέλαση των δυνάμεών μας». Στην πραγματικότητα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο.

Tου Ν. Καστανάκη (Έθνος, 2/11/1940)

Την ίδια κιόλας ημέρα (31 Οκτωβρίου), βοηθούντος και του καιρού, εκδηλώθηκε η πρώτη αντεπίθεση των Ελλήνων, η οποία σημείωσε μικρή επιτυχία.

Του Φωκίωνος Δημητριάδη

Από την επομένη (1 Νοεμβρίου) το ιταλικό Γενικό Επιτελείο έδινε προτεραιότητα στο μέτωπο της Αλβανίας έναντι αυτού της Αφρικής. Οι επανειλημμένες προσπάθειες των Ιταλών να διασπαστεί η κύρια αμυντική τοποθεσία από τις 2 μέχρι τις 9 Νοεμβρίου συνετρίβησαν από τις δυνάμεις της 8ης Μεραρχίας.

-Ντοῦτσε, αὐτοὶ μᾶς χτυποῦν! -Ἄ, τοὺς βαρβάρους...! Του Φωκίωνος Δημητριάδη, από το Ελεύθερον Βήμα της 3/11/1940

Το νεο-ρωμαϊκό ιδεολόγημα του “Mare Nostrum” («Ημετέρα Θάλασσα») του Μουσολίνι είχε υποστεί τον πρώτο του κλονισμό.

Του Ν. Καστανάκη

Στο σκίτσο του Π. Παυλίδη ο Ντούτσε, αντί της λεκάνης της Μεσογείου, λαμβάνει μια λεκάνη… μακαρόνια!

Π. Παυλίδης (Ασύρματος, 4/11/1940)

Κάθε ιταλικό ανακοινωθέν εμπνέει κι από μία γελοιογραφία. Η επιτυχής άμυνα έναντι των ιταλικών επιθέσεων προκαλεί στους σκιτσογράφους μια συγκρατημένη ευφορία με μια δόση ειρωνείας.

Ἰταλικόν ἀνακοινωθέν: «...Οἱ Ἕλληνες ἔχουν φράξη τὰς ὁδοὺς μὲ πελωρίους βράχους...» Του Ν. Καστανάκη, από το Έθνος της 6/11/1940

Η ελληνική αντεπίθεση (9 Νοεμβρίου 1940 - Ιανουάριος 1941) 
Στις 9 Νοεμβρίου οι επιθέσεις διακόπηκαν και οι ιταλικές δυνάμεις στην Ήπειρο υποχώρησαν και έλαβαν θέσεις άμυνας, απειλούμενες από την αντεπίθεση των ελληνικών δυνάμεων από την περιοχή της Πίνδου. Δεν υπάρχει πιο εύστοχο σκίτσο για να περιγράψει αυτή την εξέλιξη, από τούτο εδώ:

Ν. Καστανάκης (Έθνος, 10/11/1940)

Οι μουσολινικοί βερμπαλισμοί και οι επιδείξεις φασιστικής πυγμής καταρρέουν με κρότο, μπροστά στα ίδια τα γεγονότα.

Του Μπέζου

Η ολοκληρωτική υποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων από τα ελληνικά εδάφη είναι μια αναντίστρεπτη πραγματικότητα.

Του Μπέζου

Οι ιταλικές μεραρχίες που αρχικά είχαν επιτεθεί έχουν πλέον βγει εκτός μάχης. Οι στρατηγοί τους επωμίζονται προσωπικά το βάρος της ήττας:

 

Του Φωκίωνα Δημητριάδη

Η απροσδόκητη ελληνική αντεπίθεση κατέλαβε εξαπίνης το ιταλικό Γενικό Επιτελείο, το οποίο περίμενε ένα «στρατιωτικό πικ-νικ». Αρκετές μονάδες στάλθηκαν εσπευσμένα στην Αλβανία, ενώ τα αρχικά σχέδια για επικουρικές επιθέσεις σε ελληνικά νησιά ματαιώθηκαν. Εξοργισμένος από την αποτελμάτωση της επιχείρησης, ο Μουσολίνι στις 9 Νοεμβρίου ανασχημάτισε τη Διοίκηση Αλβανίας, αντικαθιστώντας τον Πράσκα με τον Ουμπάλντο Σόντου (Ubaldo Soddu), τέως υφυπουργό Πολέμου.
Εδώ, οι τρεις (παρ)ηττημένοι στρατηγοί Πράσκα, Μπαντόλιο και Ντε Βέκκι, προεξοφλούν την ήττα του «καινούργιου»…

Του Α. Βλασσόπουλου

Μέχρι τις 13 Νοεμβρίου οι ελληνικές δυνάμεις είχαν ανακαταλάβει τις συνοριακές διαβάσεις της Πίνδου, με εξαίρεση την περιοχή της Κόνιτσας, που κατείχε η μεραρχία Μπάρι μέχρι την 16η Νοεμβρίου. Κάπως έτσι τελείωσε η «Μάχη της Πίνδου»:

Ανωνύμου (Έθνος, 13/11/1940)

Ο Μουσολίνι, βλέποντας την «ψαρωτική» μορφή του στον καθρέπτη, αναρωτιέται: «Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν με φοβήθηκαν!...».

Ανωνύμου (Έθνος, 13/11/1940)

Η ελληνική αντεπίθεση προκαλεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τη φθορά του γοήτρου της ιταλικής αυτοκρατορίας:

Η ΔΑΜΟΚΛΕΙΟΣ ΣΠΑΘΗ! Του Ν. Καστανάκη

Είναι φανερό πια: η φασιστική ηγεσία έχει χάσει το ηθικό της.

Του Σταμάτη Πολενάκη

Εντωμεταξύ, οι σκιτσογράφοι μας βάζουν τα μολύβια και τις πένες στην τσέπη και παίρνουν τα όπλα. Ο πόλεμος τώρα συνεχίζεται σε πραγματικές συνθήκες και όχι μόνο στο λευκό χαρτί.

Του Μπέζου

Ο νέος διοικητής, Ουμπάλντο Σόντου, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, διέταξε τις δυνάμεις του να διακόψουν κάθε επιθετική ενέργεια και να λάβουν θέσεις άμυνας. Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι η ιταλική εισβολή είχε αποτύχει.
Στις 14 Νοεμβρίου, το Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας και το Γ' Σώμα Στρατού (10η και 11η Μεραρχία Πεζικού και Ταξιαρχία Ιππικού) υπό τον αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου, ενισχυμένα με μονάδες από ολόκληρη τη Βόρειο Ελλάδα, εξαπέλυσαν επίθεση στις 14 Νοεμβρίου, με κατεύθυνση την Κορυτσά.
Μετά από σκληρή μάχη στην οχυρωμένη μεθόριο, οι Έλληνες τη διέσπασαν στις 17 Νοεμβρίου και μπήκαν στην Κορυτσά στις 22.

Ανωνύμου (Ασύρματος, 23/11/1940)

Λόγω της αναποφασιστικότητας του ελληνικού Γενικού Επιτελείου, οι Ιταλοί βρήκαν χρόνο να αναδιοργανωθούν και να μην καταρρεύσουν τελείως παρόλο που στο στράτευμά τους είχε ήδη ξεσπάσει κρίση με παραιτήσεις υψηλόβαθμων στρατιωτικών.

Του Μπέζου

Του Φ. Δημητριάδη

Στο μεταξύ, ο στρατηγός Σοντού αντικαταστάθηκε στα μέσα Δεκεμβρίου από τον Ούγκο Καβαλλέρο (Ugo Cavallero).
Στο σκίτσο, τυχόν διαταγή  εκ μέρους του Καβαλλέρο για επίθεση, ισοδυναμεί με πράξη αυτοκτονίας!

-Γιατί μᾶς μεταλαμβάνουν, συνάδελφε;

-Γιατί ὁ καμπαλέρο διέταξεν ἀντεπίθεσι. Του Μιχάλη Γάλλια

Η επίθεση από τη Δυτική Μακεδονία συνδυάστηκε με γενική επίθεση σε ολόκληρο το μήκος του Μετώπου. Το Α' και Β' Σώμα Στρατού προέλασαν στην Ήπειρο, και μετά από σκληρή μάχη κατόρθωσαν να καταλάβουν τους Αγίους Σαράντα, το Πόγραδετς και το Αργυρόκαστρο ως τις αρχές Δεκεμβρίου και τη Χειμάρρα την παραμονή των Χριστουγέννων. Είχε καταληφθεί ουσιαστικά ολόκληρη η νότια Αλβανία με την ισχυρή ελληνική πληθυσμιακή παρουσία.
Στις 10 Ιανουαρίου 1941, πριν την έλευση της βαρυχειμωνιάς, καταλήφθηκε και το στρατηγικής σημασίας οχυρωμένο πέρασμα της Κλεισούρας.

Του Φωκίωνα Δημητριάδη

Όμως οι Έλληνες δεν κατόρθωσαν να προωθηθούν προς το Βεράτιο, ενώ απέτυχε και η επίθεσή τους προς την Αυλώνα. Στη μάχη για την Αυλώνα, οι Ιταλικές μεραρχίες «Λύκοι της Τοσκάνης», «Τζούλια», «Πινερόλο» και «Πουστέρια» υπέστησαν μεγάλες απώλειες…

 

…αλλά στα τέλη Ιανουαρίου η ελληνική προέλαση σταμάτησε. Οι Έλληνες σταμάτησαν λόγω αριθμητικής υπεροχής, πλέον, των Ιταλών, και λόγω της απομάκρυνσής τους από τα κέντρα ανεφοδιασμού.
Τα γεγονότα μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Μεταξά (29 Ιανουαρίου 1941) εξελίσσονται ραγδαία. Οι όποιες προσπάθειες αμοιβαίας συνθηκολόγησης Ελλάδας - Ιταλίας πέφτουν στο κενό. Στις 9 Μαρτίου θα ξεκινήσει η ιταλική «εαρινή επίθεση», ενώ το ελληνικό μέτωπο θα δεχτεί βαρύ πλήγμα από την ταυτόχρονη εισβολή της Βέρμαχτ στις 6 Απριλίου. Μετά από τριήμερη μάχη στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, τα ελληνικά στρατεύματα θα αρχίσουν να υποχωρούν προς νότο. Μια κατάμαυρη σελίδα τριών και πλέον χρόνων τριπλής (γερμανικής-ιταλικής-βουλγαρικής) κατοχής θα ξεκινήσει να γράφεται για τη νεότερη ελληνική ιστορία. Μια σελίδα όμως που φέρει επίσης με χρυσά γράμματα την εποποιΐα της εθνικής αντιφασιστικής αντίστασης.
Επίλογος
Η σημασία του Ελληνοϊταλικού πολέμου, τον οποίο αναψηλαφήσαμε εδώ μέσα από τις γελοιογραφίες του ελληνικού τύπου, αν και υπερτιμημένη από τους Έλληνες ιστορικούς, δεν παύει να είναι σημαντική για τη μετέπειτα εξέλιξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές της περιόδου, η γερμανική επέμβαση στα Βαλκάνια, που προέκυψε εξαιτίας της αποτυχίας της Ιταλίας, ανάγκασε τον Χίτλερ να καθυστερήσει για δύο περίπου μήνες την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσσα», δηλαδή τη γερμανική επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης.
Το χρονικό αυτό διάστημα κρίθηκε κάτι παραπάνω από καθοριστικό: ο βαρύς χειμώνας που ακολούθησε υποχρέωσε τη Βέρμαχτ να καθηλωθεί λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει την κατάκτηση της ΕΣΣΔ.
Το Στάλινγκραντ και η σοβιετική αντεπίθεση, σε συνδυασμό με την εμπλοκή των ΗΠΑ στην πολεμική σύρραξη, θα δώσουν μια για πάντα τη χαριστική βολή στα σχέδια του «χιλιόχρονου Ράιχ» και των συμμάχων του…

Ανωνύμου,  από τη «Νίκη» του Δεκεμβρίου 1940

Βασική πηγή απ' όπου αντλήθηκε η πλειονότητα των σκίτσων: Κορόιδο Μουσολίνι. Ανθολόγιο Αντιφασιστικής Γελοιογραφίας, Ε-Ιστορικά, Αθήνα 2009.

ΠΗΓΗ: WAR of CARTOONS

Όταν ο Τσώρτσιλ εξυμνούσε τον Μουσολίνι

«Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού».

Τα παραπάνω λόγια προς τον Μπενίτο Μουσολίνι δεν ειπώθηκαν από κάποιον γνωστό φασίστα ή ναζιστή, αλλά από τον άνθρωπο που λίγα χρόνια αργότερα ηγήθηκε των συμμάχων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των δυνάμεων του Άξονα, του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστων Τσώρτσιλ.
Πριν αναγορευτεί σε «πατέρα της νίκης», ο Ουίνστων Τσώρτσιλ, όπως γράφει ο Τομ Μπεχάν στο βιβλίο του «Arditi del Popolo Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης»,  επισκέπτεται το 1927 τη φασιστική Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος είχε καταλάβει την εξουσία από το 1922. Τότε ο φασισμός προσέφερε «σημαντικές υπηρεσίες» στην καπιταλιστική Δύση ενάντια «στην άβυσσο της Αριστεράς», ενάντια στο «ρωσικό δηλητήριο». Στην ομιλία του στη Ρώμη ο Τσόρτσιλ είπε απευθυνόμενος προς τον Μουσολίνι:
«Το κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος αναπόφευκτης διολίσθησης στην άβυσσο, ήταν το χαρακτηριστικό όλων των επαναστάσεων.
Η Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων κοινωνιών. Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων… Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού»
* Το απόσπασμα της ομιλίας του Ουίνστων Τσώρτσιλ στη Ρώμη, που εμπεριέχεται στο βιβλίο του Τομ Μπεχάν «Arditi del Popolo Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης», δημοσιεύτηκε σε παλιότερο άρθρο του Χρήστου Αβραμίδη για το περιοδικό «Αναιρέσεις» με τίτλο «Ποιος στα αλήθεια γεννάει το φασισμό;».
Bλ. και εδώ: http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/otan-o-tsortsil-eksymnoyse-ton-moysolini 

To Νόμπελ του Γιώργου Σεφέρη

24 Οκτωβρίου 1963: Ο Γιώργος Σεφέρης τιμάται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας

Στις 24 Οκτωβρίου 1963 ο Γιώργος Σεφέρης έγινε ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Οπως είχε ανακοινώσει τότε η Σουηδική Ακαδημία, ο Σεφέρης τιμάται με το βραβείο «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες».

Η ομιλία του κατά την τελετή απονομής
Τούτη τὴν ὥρα αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι ὁ ἴδιος μία ἀντίφαση. Ἀλήθεια, ἡ Σουηδικὴ Ἀκαδημία, ἔκρινε πὼς ἡ προσπάθειά μου σὲ μία γλώσσα περιλάλητη ἐπὶ αἰῶνες, ἀλλὰ στὴν παροῦσα μορφή της περιορισμένη, ἄξιζε αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ διάκριση. Θέλησε νὰ τιμήσει τὴ γλώσσα μου, καὶ νὰ - ἐκφράζω τώρα τὶς εὐχαριστίες μου σὲ ξένη γλώσσα. Σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ δώσετε τὴ συγνώμη ποὺ ζητῶ πρῶτα -πρῶτα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου.
Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ μένα συγκινοῦμαι παρατηρώντας πῶς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους μου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασμένου αἰώνα, γράφει: «... θὰ χαθοῦμε γιατί ἀδικήσαμε ...». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράμματος. Εἶχε μάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡμερῶν μας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει μακριὰ στὰ περασμένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ μένα σημαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιμήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα λαὸ περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε, ὁ τυραννισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα - καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε; Εἶναι μία πράξη ἐμπιστοσύνης - κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά μας δὲν τὰ χρωστᾶμε στὴ στέρηση ἐμπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τὸν περασμένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης καὶ στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράμα καὶ ἕνα σημερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ μοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν᾿ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνομάζουμε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγμὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται.
Κυνηγημένη, ξέρει ποὺ νἄ ῾βρει καταφύγιο, ἀπαρνημένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι᾿ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν μεγάλα καὶ μικρὰ μέρη τοῦ κόσμου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν᾿ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιομηχανία. Χρωστῶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδημία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγματα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλμὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανὸς νὰ κρίνει μὲ ἀλήθεια ἐπίσημη τὴν ἄδικη μοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυμηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐμπνευστή, καθὼς μᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νομπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία μὲ τὴ μεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.
Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.

Βλ. εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=wGkFQjwYQdg#t=58

Τα αποσυρθέντα βιβλία Ιστορίας στην εκπαίδευση

Χάρης Αθανασιάδης Τα αποσυρθέντα βιβλία Έθνος και σχολική Ιστορία στην Ελλάδα, 1858-2008

Για ποιους λόγους και υπό ποιες συνθήκες ένα σχολικό εγχειρίδιο γίνεται αντικείμενο δημόσιας διαμάχης; Και γιατί κάθε φορά που ξεσπά μια τέτοια διαμάχη καταλήγει σε απόσυρση του επίμαχου εγχειριδίου; Με αφετηρία την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού (2006-2008), τούτη η μελέτη ανατέμνει τέσσερις συμβολικούς πολέμους για ισάριθμα «αιρετικά» εγχειρίδια. Η αφήγηση ξετυλίγεται ανάστροφα, από το παρόν στο παρελθόν, αποτυπώνοντας την πορεία που ακολούθησε η ιστορική έρευνα. Κάθε διαμάχη και ένα βήμα, κάθε βήμα και ένα κεφάλαιο, ωσότου από την Ελλάδα της παγκοσμιοποίησης επιστρέψουμε στις αρχές του 20ού αιώνα στην Ελλάδα του μαχητικού εθνικισμού. Σε όλες τις περιπτώσεις, το κεντρικό διακύβευμα ήταν ο εθνοποιητικός ρόλος της σχολικής μας Ιστορίας – το περιεχόμενο, εντέλει, της εθνικής μας ταυτότητας. Σε όλες τις περιπτώσεις, τα «αιρετικά» (και τελικώς αποσυρθέντα) βιβλία απέκλιναν ουσιωδώς από τον ιστορικό κανόνα όπως αυτός είχε διαμορφωθεί και εμπεδωθεί στα τέλη του 19ου αιώνα. Ξεχώρισαν και προκάλεσαν διότι ήταν κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικό από ένα άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για το αρχέγονο, ανάδελφο ελληνικό έθνος. Η μελέτη ολοκληρώνεται με μια αντίστιξη: αναλύεται το δημοφιλέστερο και μακροβιότερο αναγνωστικό του 19ου αιώνα ως ιστορικό αφήγημα που αποκλίνει σημαντικά από τον κανόνα, ακριβώς επειδή γράφτηκε και διδάχτηκε πριν αυτός κατισχύσει ολοκληρωτικά. Καταδεικνύεται έτσι πως η σχολική μας Ιστορία έχει κι αυτή την ιστορία της.

Η μακρά σκιά της δεκαετίας του '40

Τόμος αφιερωμένος στον Χάγκεν Φλάισερ ΤΜΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ Η μακρά σκιά της δεκαετίας του΄40 Πόλεμος - Κατοχή - Αντίσταση - Εμφύλιος  Κυκλοφορεί 21 Οκτωβρίου α΄ έκδοση Οκτώβριος 2015, Επιμέλεια: Κατερίνα Γαρδίκα, Άννα Μαρία Δρουμπούκη, Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Κώστας Ράπτης Κείμενα: Wolfgang Benz, Gerhard Botz, Johannes Houwink ten Cate, Eberhard Rondholz, Dörte von Westernhagen, Πολυμέρης Βόγλης, Χάρη Δελλοπούλου, Άννα Μαρία Δρουμπούκη, Αγγέλα Καστρινάκη, Δημήτρης Κουσουρής, Νίκος Μαραντζίδης, Ελένη Μπεζέ, Ρίκα Μπενβενίστε, Ηλίας Νικολακόπουλος, Νάντια Ντάνοβα, Δέσποινα Ι. Παπαδημητρίου, Αιμιλία Ροφούζου, Θανάσης Δ. Σφήκας, Χάγκεν Φλάισερ, Ιάσονας Χανδρινός, Μενέλαος Χαραλαμπίδης, Ευάνθης Χατζηβασιλείου, Χρήστος Χατζηιωσήφ Το 1945, μόλις έληξε επίσημα ο Πόλεμος, ο χειρότερος στην παγκόσμια ιστορία, οι άνθρωποι ανάσαναν. Άρχισε να κυριαρχεί η πεποίθηση πως τα δεινά είχαν τελειώσει. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν είχε τελειώσει· το παρελθόν αρνιόταν επίμονα να παρέλθει. Σε όλες τις χώρες, αυτοί οι διάδοχοι «πόλεμοι της μνήμης» διαμόρφωναν ταυτότητες και γίνονταν αντικείμενο δημόσιων αντιπαραθέσεων, τόσο σε εθνικό, όσο και σε υπερεθνικό επίπεδο. Η διαχείριση του ναζιστικού παρελθόντος, οι πανταχόθεν αποσιωπήσεις, η μνήμη του Ολοκαυτώματος, η υποβάθμιση του δωσιλογισμού, οι συνεχιζόμενες ιστοριογραφικές διαμάχες για την περίοδο αποτελούν ορισμένες μόνο από τις θεματικές που προσεγγίζονται στον ανά χείρας τόμο. Στα άρθρα που εμπεριέχει,  διακεκριμένων Ελλήνων και ξένων ιστορικών, κυριαρχεί η κριτική στάση απέναντι σε μύθους, σιωπές και διαστρεβλώσεις που σφράγιζαν τις επίσημες πολιτικές μνήμης εντός και εκτός Ελλάδας. Η αντίσταση, ο δωσιλογισμός, οι συλλογικές μνήμες αναδεικνύονται μέσα από νέες αναγνώσεις, εννοιολογήσεις και προσεγγίσεις, ως πολυδιάστατα κοινωνικά φαινόμενα. Στον παρόντα τόμο, που αφιερώνεται στον Χάγκεν Φλάισερ, ερευνητή και δάσκαλο με μακρά και εξέχουσα θητεία σε αυτά τα θέματα, διαφαίνεται ότι το άβολο αυτό παρελθόν αποδεικνύεται ιδιαίτερα «σκληρό για να πεθάνει», καθώς αναβιώνει πολλαπλώς, ρίχνοντας τη βαριά σκιά του στο σήμερα και στο αύριο της χώρας.